ابتدا یک خرمن موی سیاه و شانه را

ابتدا یک خرمن موی سیاه و شانه را
با کمی از پیچ و تاب حالت افسانه را

روی ماه صورتت پاشید و شب شد آشکار
تا سپیده وام داد ان گوهر دردانه را

ناز چشمت را گرفت از ناز آهو والسلام
بر لبت بخشید مستی یک جهان پیمانه را

از قد و بالای تو انگشت حیرت می گزید
خالقت احسنت گفت این خلقت شاهانه را

کبک از رفتار تو جام حسادت سرکشید
طوطیان هند شِکّر خواستند آن چانه را

روز خورشیدی و شب ماهی ، خدایا این عجب
گل ندیدم این چنین پرپر کند پروانه را

جان من بر لب رسید از این همه زیبایت
مرحمت کن بر لبم آن بوسه ی جانانه را