«دوستت می دارم»

«دوستت می‌دارم»

در چهارراه‌ها
چشمک می‌زند چراغِ قرمزی مدام
به هر عابرِ سربه‌هوایی
که چشم‌های کسی را بی‌اندیشند.
دست‌هایی پنهان
«عشق» را
از لغت‌نامه‌ها پاک کرده‌اند
اما همچنان
این جمله به زمزمه تکرار می‌شود
در پس‌کوچه‌های دنج:
دوستت می‌دارم!
دوستت می‌دارم!
دوستت می‌دارم.

با گلِ سرخِ ممنوعی
زیرِ پیراهن‌هاشان
به وعده‌گاه می‌روند
و نمی‌گذارند
بوسه‌ای بیات شود و
از دهان بیفتد.
دوستت می‌دارم!
دوستت می‌دارم!
دوستت می‌دارم.

در پشتِ پنجره،
در راهِ  مدرسه،
در چهارچوبِ صفحه‌ی گوشی‌هاشان حتا
عاشق می‌شوند
و دور باشِ هیچ هیولایی
نجوای مقدسشان را
به سکوت نمی‌کشاند:
دوستت می‌دارم!
دوستت می‌دارم!
دوستت می‌دارم.

از شنیدن مداومش خسته نشو
-حوای بی حواسی که لبخندت
دزدیدن یک باغ سیب را
توجیه می کند! -
هیچ آدمی
بی گفتن این جمله آدم نمی شود.
دوستت می دارم!
دوستت می دارم!
دوستت می دارم.



#یغما_گلرویی