درست مثل عینکی که ساعتهاست رو چشممونه ولی حواسمون نیست و

درست مثل عینکی که ساعت‌هاست رو چشممونه ولی حواسمون نیست و به شکل احمقانه‌ای دنبالش می‌گردیم...
درست مثل گوشی موبایلی که تو جیب‌مونه ولی یهو یادمون میره و هُرری دلمون میریزه که ای‌وای نیست!...
درست مثل خودکاری که تو دستمونه ولی به خاطرش همه‌ی میز و کتاب و دفتر رو می‌ریزیم به هم و کلافه‌ی‌کلافه میشیم از نبودنش!...
درست مثل همه‌ی اینا میمونیم یه وقت‌هایی!
یه آدم‌هایی! یه کسایی! یه چیزهایی! بعضی وقت‌ها اونقدر بودنشون کنار ما ساده و ثابت و بدون منت هست که هیچ سنگینی خاصی روی ما نمیندازن! اونقدر بدون اداواطوار و سیاست و دغدغه پا به پامون هستن که ما یادمون میره یکی کنارمونه، یکی باهامونه ...و اونوقت به شکل احمقانه‌ای دنبال کسی مثل اون می‌گردیم...کلافه‌ی نبودنش میشیم... غمگین میشیم...گلایه می‌کنیم... و...
بعضی‌ها اونقدر بودنشون خوب و مطمئنه که وجودشون عادی میشه! هستن، ولی به‌مرور بودنشون رو فراموش می‌کنیم! وزنشون رو به هیچ می‌گیریم! درست مثل عینکی که ساعت‌هاست رو چشممونه ولی حواسمون نیست و به شکل احمقانه‌ای دنبالش می‌گردیم...
#محمد_رحیم_نواز