گوته می گوید: « زمان قلمروی من است.» و این کلامی پوچ است.

گوته می‌گوید: « زمان قلمروی من است.» و این کلامی پوچ است.

اما ببینیم انسان پوچ کیست؟
انسان پوچ کسی است که بی آن که ابدیت را انکار کند هیچ کاری در راستای آن انجام ندهد. هرچند انسان پوچ با اندوه ناشی از حسرت گذشته بیگانه نیست اما شهامت و خِرد خود را ترجیح می‌دهد ، که اولی، زیستن بدون اتکا و بسنده کردن به داشته‌ها را به او می‌آموزد و دومی او را وا می‌دارد پا از حدود خویش فراتر نگذارد.

انسان پوچ با اطمینان از اختیار محدود، عصیان بی‌سرانجام و خودآگاهی فناپذیرش، رویدادهای دوران زندگی خود را دنبال می‌کند.
این قلمروی اوست و رفتار وی را از هرگونه قضاوتی جز در مورد خودش می‌رهاند. زندگی سترگ تر نمی‌تواند برای او مفهوم زندگی دیگری را داشته باشد و این را شرم‌آور می‌پندارد.

#آلبرکامو
افسانه‌ی سیزیِف