.

.
قلباً اعتراف مي كنم ك نسل عقب مانده اي هستيم. نسلي ك از پدربزرگها و مادربزرگهايش هم جا مانده. از چاي داغ استكاني و فال حافظ و لذت خوابيدن زير كرسي، ك خانه هاي اين شبهاي زمستاني را گرم نگه مي داشت؛ نه نور آزاردهنده ي گوشي و نه استيكرهاي بي جاني ك بارها و بارها، حرف ها و حال هايمان را با چشم و دست و دهانشان تاييد مي كنند. نسلي ك به مهماني هاي پرجمعيت و گپ زدن هاي بي غل و غشش دعوت نشده و همه ي جواني اش را خلاصه كرده در پرسه زدن هاي دونفره در كافه هايي كه تلخ ترين قهوه ها و شيرين ترين چيزكيك ها را دارد. از هر گوشه ي زندگي هاي شبيه به هم مان، عكسهاي نيمه حرفي اي مي گيريم ولي دريغ! ك از كيفيت تكْ عكسهايي كه لبخند را بي هيچ اجبار و تكلفي قاب گرفته، جامانده ايم.
نسل عقب مانده اي هستيم. جا مانده ايم از پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها...