پرستو های سفیدت را،

پرستو های سفیدت را،
با ان نوک های زیبای صورتی،
همچون گنجی گرانبها
در دستهای مشتاق خود گرفته
و بر آنها بوسه میزنم.
همان گوی های مرمرین
که رایحه دل انگیزش
بوی هوسی کهنه
و عشقی تازه میدهد
لبهایم بیشرمانه
آن غنچه های زیبای صورتی را
یک به یک می یابد و می بوسد
تا به گل تبدیل شوند
و از آن گلهای زیبا
شعر زیبای بودن را بنوشد،
و تمامی عشق نهفته در آنها را
مز مزه کند و بدوشد
انگاه است که اوای سمفونی عشق
تا عرش اعلا میرود
سمفونی زیبای نیاز
و خواستن با همه وجود.