بسم الله الرحمن الرحیم
بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی با خدا باشی، با خودت هم خواهی بود. وقتی خدا را فراموش کنی، خودت را هم فراموش خواهی کرد. وقتی خودت را فراموش کنی دیگر دراندیشۀ منافع خودت هم نخواهی بود و مدام علیه خودت اقدام خواهی کرد.
خداوند متعال در آیه 19 سوره حشر می فرماید:وَلَاتَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ- همچون كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند، پس خدا نيز آنان را به خود فراموشى گرفتاركرد.آنان همان فاسقانند.غفلت، خطر ناكترين آفت انسان است.
قرآن مىفرمايد: گروهى از مردم، از چهار پايان بدترند،زيرا غافلند - أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ (سوره اعراف بخشی از آیه 179)
بنابراين غفلت از خدا - نَسُوا اللَّهَ (سوره توبه بخشی از آیه 67)
غفلت از قيامت - نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ (سوره ص بخشی از آیه 26)
و غفلت از آيات الهى - أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها -(سوره طه بخشی از آیه 126)
باعث سقوط انسان به مرحلهاى پستتر از حيوانيّت مىشود.
كسى كه خدا را فراموش مىكند، قهراً فردى بىراهه، بىرهبر، بىهدف و بى قانون، غرق در شهوات مىشود و تمام هدفها و عملكردش سليقهاى و مطابق تمايلات و هوسهاى خودش مىشود و اين بزرگترين خطر براى انسان است.
كسىكه لطف او را فراموش كند، مأيوس شده و به بن بست مىرسد.
كسىكه عفو او را فراموش كند، خود را قابل اصلاح نمىبيند و دست به هر كارى مىزند.
كسىكه رهبران الهى را فراموش كند، دنبال هر طاغوتى مىرود و فاسد مىشود.
كسىكه قانونِ او را فراموش كند، هر روز به سراغ صدايى مىرود و سر در گم مى شود.
كسىكه راه او را فراموش كند، در ميان صدها راه ديگر گيج شده و به بىراهه مى رود.
كسىكه اولياى او را فراموش كند، دوستان ناباب او را به بازى مى گيرند.
كسى كه نعمتهاى خدا را فراموش كند، متملّق ديگران مىشود.
كسى كه خدا را فراموش كند، قهراً اهداف حكيمانه او در مورد آفرينش انسان را فراموش خواهد كرد و هر كه هدف خلقتش را فراموش كند، عمر، سرمايه واستعدادش را هدر مىدهد.
انسان فطرتاً خداشناس است و فراموشى، عارض بر او مىشود. كلمه نسيان در موردى است كه قبلًا علم و توجه باشد.
وقتی با خدا باشی، با خودت هم خواهی بود. وقتی خدا را فراموش کنی، خودت را هم فراموش خواهی کرد. وقتی خودت را فراموش کنی دیگر دراندیشۀ منافع خودت هم نخواهی بود و مدام علیه خودت اقدام خواهی کرد.
خداوند متعال در آیه 19 سوره حشر می فرماید:وَلَاتَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ- همچون كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند، پس خدا نيز آنان را به خود فراموشى گرفتاركرد.آنان همان فاسقانند.غفلت، خطر ناكترين آفت انسان است.
قرآن مىفرمايد: گروهى از مردم، از چهار پايان بدترند،زيرا غافلند - أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ (سوره اعراف بخشی از آیه 179)
بنابراين غفلت از خدا - نَسُوا اللَّهَ (سوره توبه بخشی از آیه 67)
غفلت از قيامت - نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ (سوره ص بخشی از آیه 26)
و غفلت از آيات الهى - أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها -(سوره طه بخشی از آیه 126)
باعث سقوط انسان به مرحلهاى پستتر از حيوانيّت مىشود.
كسى كه خدا را فراموش مىكند، قهراً فردى بىراهه، بىرهبر، بىهدف و بى قانون، غرق در شهوات مىشود و تمام هدفها و عملكردش سليقهاى و مطابق تمايلات و هوسهاى خودش مىشود و اين بزرگترين خطر براى انسان است.
كسىكه لطف او را فراموش كند، مأيوس شده و به بن بست مىرسد.
كسىكه عفو او را فراموش كند، خود را قابل اصلاح نمىبيند و دست به هر كارى مىزند.
كسىكه رهبران الهى را فراموش كند، دنبال هر طاغوتى مىرود و فاسد مىشود.
كسىكه قانونِ او را فراموش كند، هر روز به سراغ صدايى مىرود و سر در گم مى شود.
كسىكه راه او را فراموش كند، در ميان صدها راه ديگر گيج شده و به بىراهه مى رود.
كسىكه اولياى او را فراموش كند، دوستان ناباب او را به بازى مى گيرند.
كسى كه نعمتهاى خدا را فراموش كند، متملّق ديگران مىشود.
كسى كه خدا را فراموش كند، قهراً اهداف حكيمانه او در مورد آفرينش انسان را فراموش خواهد كرد و هر كه هدف خلقتش را فراموش كند، عمر، سرمايه واستعدادش را هدر مىدهد.
انسان فطرتاً خداشناس است و فراموشى، عارض بر او مىشود. كلمه نسيان در موردى است كه قبلًا علم و توجه باشد.
- ۳۳۳
- ۰۱ اردیبهشت ۱۴۰۴
دیدگاه ها (۰)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط