یادَت  از  دِل  نَرَود   تا  نَرَوی   از  نَظَرم

یادَت  از  دِل  نَرَود   تا  نَرَوی   از  نَظَرم      
دارَم  اَفسوس  که با  یادِ تو  اُفتَد خَطَرَم      
دَر  تَلاشَم  که تو  را مَحو  زِ خاطِر سازَم     
باز  این  شُعله   فُزون  آید و  گیرَد خَبَرم
نیک  دانَم   که  زِ تو  بوی  نَسیمی نَرَسَد
باز  دَر  هَر  گُذَری   رَفته و  بویَت  بِخَرَم
آمَدی  تا  که   شَوی   یار  مَرا عُمرِ  گِران
کافَر   دِل  شُدی  و تا به  اَبَد  شُعله وَرَم       
آسمانِ   شَبِ   مَن    اَبری    و  تو   بارانی
هَمچو سیلابِ رَوان بُرده دِل و مانده دَرَم