انسان مه آلود!

انسان مه آلود!
پاهای صندلی کهنه‌ات در پاشویه فرو رفته.
درخت بید از خاک بسترت روییده
و خود را در حوض کاشی می‌جوید.
تصویری به شاخه بید آویخته،
کودکی که چشمانش خاموشی تو را دارد،
گویی تو را می‌نگرد!
و تو از میان هزاران نقش تهی
گویی مرا می‌نگری...


👤سهراب سپهری