🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_ششم
#بخش_اول
چند تقہ بہ در میخورد،همانطور ڪہ مقنعہ ام را در مے آورم میگویم:بفرمایید!
نورا با دقت بہ چهرہ ام چشم مے دوزد:این چہ طرز برخورد ڪردنہ؟! مامان و بابا فڪر میڪردن خوشحال میشے!
مقنعہ را هم روے تخت مے اندازم:آرہ! فڪ ڪردن انقدر بچہ ام ڪہ با یہ موبایل و ڪامپیوتر بگم هادے،جانم بہ فدایت بیا!
انگشت اشارہ اش را روے لب ها و بینے اش میگذارد:آروم!
شانہ اے بالا مے اندازم و با حرص روپوش مدرسہ ام را در مے آورم،صداے مادرم مے آید:نورا! آیہ! بیاید چاے و شیرڪاڪائوتون یخ ڪردا!
نورا بہ جاے هر دویمان جواب میدهد:الان میایم مامان.
سپس نگاهے بہ من مے اندازد و لبخند میزند:آخہ چرا حرص میخورے؟! روے تخت مے نشیند و ادامہ میدهد:اول سعے میڪنیم بابا رو راضے ڪنیم اگہ نشد...
سریع آشفتہ میگویم:اگہ نشد چے؟!
مُردد نگاهم میڪند و حرفش را میخورد.
شروع میڪنم بہ خندیدن،افسار زندگے ام را دست تردیدها نمیدهم!
_من ڪوتاہ بیا نیستم!
چادر و مقنعہ ام را از روے تخت برمیدادم:حتے اگہ یڪے دوسال عقب بیوفتم سال بعد نرم دانشگاہ!
در ڪمد را باز میڪنم و مشغول آویزان ڪردن لباس ها میشوم.
نورا سعے دارد قانعم ڪند:منم اول طاها رو نمیخواستم!
_ولے طاها تو رو میخواست!
لبخند زیبایے بے اختیار لبانش را باز میڪند:آرہ!
چند لحظہ غرق خاطرات چندماہ پیش میشود.
دوبارہ میگویم:توام تو رفت و آمدا ازش خوشت اومد اما ما...یعنے من و هادے...
با شیطنت نگاهم میڪند ادامہ نمیدهم،چرا باید با نام ڪوچڪ صدا بزنمش؟!
سعے میڪنم این بار احتیاط ڪنم تا در لفظ "من و او" نشویم "ما"!
جدا میڪنم خودم و او را از هم!
_نہ من نہ آقاے عسگرے راضے بہ این ازدواج نیستیم.
چهرہ ے زیباے دخترڪ چشم آبے جلوے چشمانم نقش میبندد.
_اون دلش یہ جا دیگہ س!
نورا فڪرے میڪند و میگوید:چے بگم؟! شاید اون دخترہ رو دوس دارہ بخاطرہ وضع ظاهریش و این چیزا خانوادش مخالفن.
در ڪمد را میبندم و لب میزنم:شاید!
حضورش را پشت سرم احساس میڪنم،دستانش را دور شڪمم حلقہ میڪند و فڪش را روے شانہ ام میگذارد و میگوید:حالا غصہ نخور،تا نورا رو دارے غم ندارے!
چیزے نمیگویم،بین خشم و غصہ خوردن ماندہ ام!
گونہ ام را میڪشد و ادامہ میدهد:من بمیرم براے حرص خوردنات فسقلے!
لب میزنم:خدانڪنہ!
اما انگار خدا آن لحظہ صدایم را نشنید...
_خب دیگہ لوس بازے بسہ! بیا بریم.
آرام میگویم:تو برو منم لباس عوض میڪنم میام.
نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد:خب صبر میڪنم عوض ڪنے باهم بریم!
سرم را بہ نشانہ تاسف تڪان میدهم و بلند میگویم:برو بیرون!
بدون حرف از جایش تڪان نمیخورد،چند لحظہ صبر میڪنم تا برود اما انگار قصد رفتن ندارد.
دستش را میگیرم و میڪشم،همانطور ڪہ بہ سمت در هلش میدهم میگوید:خب! نخوردمت ڪہ بگو میرم!
_خب برو!
پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و در را مے بندد.
بہ در تڪیہ میدهم و نفسم را آزاد میڪنم،چشمانم را مے بندم و در دل پنج صلوات میفرستم تا آرام شوم.
سپس میخوانمش،بدون تشریفات!
او اینجاست،
ڪنارم نہ!
در وجودم...
درست در شاهرگم نبض مے زند.
آرام نجوا میڪنم:سلام خدا!
بے اختیار بغض گلویم را مے فشارد:نمیخوام گلہ ڪنم،نمیخوام بگم ڪاش تو یہ خانوادہ ے دیگہ بودم،نمیخوام بگم ڪاش حداقل بابام یڪے دیگہ بود.
فقط میخوام بگم نذار ڪم بیارم،نذار با همہ ے این مشڪلات صبرم برہ و حتے یہ نگاہ چپ بہ بابام بندازم.
سپس دستِ راستم را روے قلبم میگذارم،تپش هایش آرام شدہ برعڪس چند لحظہ پیش.
تو آرام ڪنندہ ے دل هاے آشوبے پروردگارم.
دستم را از روے قلبم بہ سمت گردنم میڪشم،روے شاهرگم توقف میڪنم و ادامہ میدهم:نذار یادم برہ تو اینجاییو همہ چیزو میبینے!
و باز دو ڪلمہ ے آخر را تڪرار میڪنم براے قرص شدن دلم و تذڪر بہ خودم:همہ چیزو!
انگار موجے از آرامش در روحم سرازیر میشود،خوب است ڪہ میدانے با تمام سختے ها #ڪسے هست.
چشمانم را باز میڪنم و بہ سمت ڪمد میروم،تعویض لباس را ڪمے طول میدهم تا خشمم ڪامل فرو ڪش ڪند.
چند دقیقہ بعد وارد پذیرایے میشوم،بدون توجہ بہ موبایل و لپ تاپ ڪہ روے میز جا خوش ڪردہ اند روے مبل تڪ نفرہ مینشینم،دستم را براے برداشتن لیوان شیرڪاڪائو دراز میڪنم ڪہ مادرم میگوید:انقدر زود اومدے سرد شد! بدہ یڪم گرمش ڪنم.
لیوان را برمیدارم:نہ همینم خوبہ!
جرعہ اے از چایش مینوشد و میگوید:انقدر شیرڪاڪائو میخورے فڪر ڪنم یہ قطرہ خونم تو بدنت نموندہ.
متعجب و خندان از غرغرهاے مادرانہ اش میگویم:حالا بذار بخورم! اصلا خودت برام گرم ڪردے!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_ششم
#بخش_اول
چند تقہ بہ در میخورد،همانطور ڪہ مقنعہ ام را در مے آورم میگویم:بفرمایید!
نورا با دقت بہ چهرہ ام چشم مے دوزد:این چہ طرز برخورد ڪردنہ؟! مامان و بابا فڪر میڪردن خوشحال میشے!
مقنعہ را هم روے تخت مے اندازم:آرہ! فڪ ڪردن انقدر بچہ ام ڪہ با یہ موبایل و ڪامپیوتر بگم هادے،جانم بہ فدایت بیا!
انگشت اشارہ اش را روے لب ها و بینے اش میگذارد:آروم!
شانہ اے بالا مے اندازم و با حرص روپوش مدرسہ ام را در مے آورم،صداے مادرم مے آید:نورا! آیہ! بیاید چاے و شیرڪاڪائوتون یخ ڪردا!
نورا بہ جاے هر دویمان جواب میدهد:الان میایم مامان.
سپس نگاهے بہ من مے اندازد و لبخند میزند:آخہ چرا حرص میخورے؟! روے تخت مے نشیند و ادامہ میدهد:اول سعے میڪنیم بابا رو راضے ڪنیم اگہ نشد...
سریع آشفتہ میگویم:اگہ نشد چے؟!
مُردد نگاهم میڪند و حرفش را میخورد.
شروع میڪنم بہ خندیدن،افسار زندگے ام را دست تردیدها نمیدهم!
_من ڪوتاہ بیا نیستم!
چادر و مقنعہ ام را از روے تخت برمیدادم:حتے اگہ یڪے دوسال عقب بیوفتم سال بعد نرم دانشگاہ!
در ڪمد را باز میڪنم و مشغول آویزان ڪردن لباس ها میشوم.
نورا سعے دارد قانعم ڪند:منم اول طاها رو نمیخواستم!
_ولے طاها تو رو میخواست!
لبخند زیبایے بے اختیار لبانش را باز میڪند:آرہ!
چند لحظہ غرق خاطرات چندماہ پیش میشود.
دوبارہ میگویم:توام تو رفت و آمدا ازش خوشت اومد اما ما...یعنے من و هادے...
با شیطنت نگاهم میڪند ادامہ نمیدهم،چرا باید با نام ڪوچڪ صدا بزنمش؟!
سعے میڪنم این بار احتیاط ڪنم تا در لفظ "من و او" نشویم "ما"!
جدا میڪنم خودم و او را از هم!
_نہ من نہ آقاے عسگرے راضے بہ این ازدواج نیستیم.
چهرہ ے زیباے دخترڪ چشم آبے جلوے چشمانم نقش میبندد.
_اون دلش یہ جا دیگہ س!
نورا فڪرے میڪند و میگوید:چے بگم؟! شاید اون دخترہ رو دوس دارہ بخاطرہ وضع ظاهریش و این چیزا خانوادش مخالفن.
در ڪمد را میبندم و لب میزنم:شاید!
حضورش را پشت سرم احساس میڪنم،دستانش را دور شڪمم حلقہ میڪند و فڪش را روے شانہ ام میگذارد و میگوید:حالا غصہ نخور،تا نورا رو دارے غم ندارے!
چیزے نمیگویم،بین خشم و غصہ خوردن ماندہ ام!
گونہ ام را میڪشد و ادامہ میدهد:من بمیرم براے حرص خوردنات فسقلے!
لب میزنم:خدانڪنہ!
اما انگار خدا آن لحظہ صدایم را نشنید...
_خب دیگہ لوس بازے بسہ! بیا بریم.
آرام میگویم:تو برو منم لباس عوض میڪنم میام.
نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد:خب صبر میڪنم عوض ڪنے باهم بریم!
سرم را بہ نشانہ تاسف تڪان میدهم و بلند میگویم:برو بیرون!
بدون حرف از جایش تڪان نمیخورد،چند لحظہ صبر میڪنم تا برود اما انگار قصد رفتن ندارد.
دستش را میگیرم و میڪشم،همانطور ڪہ بہ سمت در هلش میدهم میگوید:خب! نخوردمت ڪہ بگو میرم!
_خب برو!
پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و در را مے بندد.
بہ در تڪیہ میدهم و نفسم را آزاد میڪنم،چشمانم را مے بندم و در دل پنج صلوات میفرستم تا آرام شوم.
سپس میخوانمش،بدون تشریفات!
او اینجاست،
ڪنارم نہ!
در وجودم...
درست در شاهرگم نبض مے زند.
آرام نجوا میڪنم:سلام خدا!
بے اختیار بغض گلویم را مے فشارد:نمیخوام گلہ ڪنم،نمیخوام بگم ڪاش تو یہ خانوادہ ے دیگہ بودم،نمیخوام بگم ڪاش حداقل بابام یڪے دیگہ بود.
فقط میخوام بگم نذار ڪم بیارم،نذار با همہ ے این مشڪلات صبرم برہ و حتے یہ نگاہ چپ بہ بابام بندازم.
سپس دستِ راستم را روے قلبم میگذارم،تپش هایش آرام شدہ برعڪس چند لحظہ پیش.
تو آرام ڪنندہ ے دل هاے آشوبے پروردگارم.
دستم را از روے قلبم بہ سمت گردنم میڪشم،روے شاهرگم توقف میڪنم و ادامہ میدهم:نذار یادم برہ تو اینجاییو همہ چیزو میبینے!
و باز دو ڪلمہ ے آخر را تڪرار میڪنم براے قرص شدن دلم و تذڪر بہ خودم:همہ چیزو!
انگار موجے از آرامش در روحم سرازیر میشود،خوب است ڪہ میدانے با تمام سختے ها #ڪسے هست.
چشمانم را باز میڪنم و بہ سمت ڪمد میروم،تعویض لباس را ڪمے طول میدهم تا خشمم ڪامل فرو ڪش ڪند.
چند دقیقہ بعد وارد پذیرایے میشوم،بدون توجہ بہ موبایل و لپ تاپ ڪہ روے میز جا خوش ڪردہ اند روے مبل تڪ نفرہ مینشینم،دستم را براے برداشتن لیوان شیرڪاڪائو دراز میڪنم ڪہ مادرم میگوید:انقدر زود اومدے سرد شد! بدہ یڪم گرمش ڪنم.
لیوان را برمیدارم:نہ همینم خوبہ!
جرعہ اے از چایش مینوشد و میگوید:انقدر شیرڪاڪائو میخورے فڪر ڪنم یہ قطرہ خونم تو بدنت نموندہ.
متعجب و خندان از غرغرهاے مادرانہ اش میگویم:حالا بذار بخورم! اصلا خودت برام گرم ڪردے!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
۱۹.۱k
۲۸ فروردین ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.