گاهی امید

گاهی اُمید،
تنها دارایی یک انسان است.
هرچه از دست رفت،
مگذار شعله‌ی اُمیدت خاموش شود. شاید‌ این دانه که
در میان تیرگی خاک و
سنگ‌های روزگار داری،
روزی ریشه کند،
جوانه دهد،
و در پی جستجوی آفتاب،
سر از خاک برآورد و قد کشد.
هرچه که شد، باز اُمیدت را عزیز بدار. هیچ‌چیز در این دنیا،
قوی‌تر از اُمید کوچکی نیست،
که تسلیم نمی‌شود …