ادامه پست قبلی

قسمت سوم
روز غدیر، زمانی برای مؤمنین خوشایند و مبارک است که هر شیعه‌ای به فهم دقیق و عمیقی از معنای غدیر برسد. در حقیقت با تعمق در خطبه‌ غدیر درک کند که همان‌گونه که پیامبر علی علیه‌السلام را معرفی کرد، در فرازهای دیگر خطبه‌ نیز به وجود نازنین آخرین وصّی خود اشاره می‌کند و می‌فرماید: «أَلا إنَّ خاتَمَ الأَئِمَّةِ مِنَّا الْقائِمَ الْمَهْدِيَّ. أَلا إنَّهُ الظّاهِرُ عَلَى الدّينِ. أَلا إنَّهُ الْمُنْتَقِمُ مِنَ الظّالِمينَ. أَلا إنَّهُ فاتِحُ الْحُصُونِ وَهادِمُها. أَلا إنَّهُ غالِبُ كُلِّ قَبيلَة مِنْ أَهْلِ الشِّرْكِ وَهاديها ای مردم، آگاه باشید که آخرین پیشوا و راهنمای امت، از خاندان ما می‌باشد، او امام قائم حضرت مهدی علیه‌السلام است. بدانید که او بر همه‌ی ادیان پیروز خواهد شد و بدانید که او از همه‌ی ستمگران انتقام خواهد گرفت و بدانید که او تمامی دژهای دشمن را فتح کرده و آن‌ها را ویران خواهد ساخت».
آنچه واضح است این است که پیام‌های بلند پیامبر، فقط مختص روز غدیر نبوده بلکه ناظر به همه‌ی عصر‌ها و قرن‌هاست.
بنابراین، نکته‌ای که نباید از آن غافل شویم؛ شناخت وجود امام است. هر شیعه‌ای در هر دوره‌ای باید امام زمان خویش را بشناسد و یکی از راه‌های شناخت امام، مطالعه در زندگى آن امام است و به واسطه‌ی‌ آن مطالعات است که به صفاتی همچون عدالت و شجاعت و فداکاری‌های آن امام بزرگوار و ابعاد شخصیتی او دسترسی پیدا می‌کند.
پیامبر در خطبه‌ی غدیر، حضرت مهدی را خاتم‌الائمه می‌خوانند، زیرا خداوند می‌خواهد فیض‌رسانی‌اش به بندگانش ادامه پیدا کند و به وسیله‌ی آخرین امام این عمل محقق می‌شود و ما شیعیان می‌توانیم از این واسطه‌ی فیض بهره ببریم و نگرش توحیدی خودمان را تقویت کنیم.
پس هر اندازه که شناخت و معرفت ما نسبت به امام افزون شود ولایت‌پذیری هم بیشتر ‌می‌گردد زیرا این دو با یکدیگر رابطه‌ی دو سویه دارند؛ هر چه شناخت فرد نسبت به امامش بیشتر محبت و انس به او هم مضاعف گردد و زمانی‌ که محبت و معرفت به ایشان افزون گردد، ولایت‌مداری‌ فرد نسبت به ایشان نیز مضاعف شده و بر ایمانش افزده می‌شود. زیرا خداوند، هستی و استمرار آن را به حجت‌های خود بر زمین پیوند زده است، هر اندازه که توسل و اذعان به فضلِ آن‌ بزرگواران بیشتر باشد، جوشش فضل‌الهی نیز بیشتر خواهد بود. پس ما با بیان مقام حقیقی آن ذوات نورانی و میزان تأثیر و کارآمدی‌شان در همه‌ی هستی، نگرش توحیدی خود را تقویت می‌نمائیم و به این میزان درک می‌رسیم که فیض رساندن امام در جهان هستی دائمی‌ست و امام همیشه به یاد ما هستند و اگر به یاد ما نبودند مشکلات و گرفتارهای ما افزون‌تر می‌بود.