بعدِ رفتن آدمها از زندگیمون،

بعدِ رفتن آدمها از زندگیمون،
نه مثل حرفامون "میمیریم از نبودنش"
نه مثل تظاهرمون به همین راحتی
"از چشممون میفته"
باید بپذیریم واقعیت هارو،
رفتن آدم ها مارو وارد
دنیای جدیدی میکنه،
دنیایی پُر از خالی!
دنیایی که قراره از همیشه
محتاط ترمون کنه؛
از همیشه گوشه گیرتر،
جایی بینِ مرگ و زندگی،
من اسمش رو میذارم "دنیای بی‌قرار"
کاش انقدر باهم خوب باشیم که
پای هیچکس
به این دنیای بی‌قرار باز نشه!!!