پلک جهان بسته بود

پلک جهان بسته بود
و کسی ندید
نعش زنی را
که در سکوت زهرآگین اتاق،
خاطرات
روی پف چشمانش،
رژه می رفتند
و غصه ها...
لم داده بودند
روی صندلی قدیمی
"قیژ قیژ"
سرش را می خوردند

غمی در دلش پیله کرد
خود را
میان ملحفه های تخت
پیچاند
پلک دلش پرید
و ناگهان پروانه شد

صبح فردا
روزنامه ها نوشتند:
"جسد پیله بسته ی زنی
در خانه اش کشف شد"

و هیچ کس نفهمید
پروانه ای
روی شانه ی خدا نشست.........