نوشته ای زیبا از صمد بهرنگی

نوشته ای زیبا از صمد بهرنگی:
بالاخره در زندگی هر آدمی ...
یک نفر پیدا میشود که بی مقدمه آمده، مدتی مانده...
قدمی زده وبعد اما بی هوا غیبش زده و رفته ...
آمدن و ماندن و رفتن آدمها مهم نیست ...
اینکه بعد از روزی روزگاری ، در جمعی حرفی از تو به میان بیاید...
آن شخص چگونه توصیفت میکند مهم است...
اینکه بعد از گذشت چندسال ، چه ذهنیتی از هم دارید مهم است...
اینکه آن ذهنییت مثبت است یا منفی...
اینکه تورا چطور آدمی شناخته ، مهم است...
منطقی هستی و میشود روی دوستی ات حساب کرد !؟
می گوید دوست خوبی بودی برایش ، یا مهمترین اشتباه زندگی اش شدی...
اینکه خاطرات خوبی از تو دارد ، یا نه برعکس...
اینکه رویایی شدی برای زندگیش ، یا نه درسی شدی برای زندگی...
به گمانم ذهنیتی که آدمها از خود برای هم به یادگار میگذارند ، از همه چیز بیشتر اهمیت دارد ...
وگرنه همه آمده اند که یک روز بروند...