د و زه

ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻏﻤﯽ ﺗﺎزه ﻧﻔﺲ
ره ﺧﻮاﺑﻢ زد و ﻣﺎﻧﺪم ﺑﯿﺪار .

رﯾﺨﺖ از ﭘﺮﺗﻮ ﻟﺮزﻧﺪه ی ﺷﻤﻊ
ﺳﺎﯾﻪ ی دﺳﺘﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﺮ دﯾﻮار .

ﻫﻤﻪ ﮔﻞ ﺑﻮد وﻟﯽ روح ﻧﺪاﺷﺖ
ﺳﺎﯾﻪ ای ﻣﻀﻄﺮب و ﻟﺮزان ﺑﻮد

ﭼﻬﺮه ای ﺳﺮد و ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ و ﺳﯿﺎه
ﮔﻮﺋﯿﺎ ﻣﺮده ی ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد !

ﺷﻤﻊ , ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ از ﺗﻨﺪی ﺑﺎد ,
اﺛﺮ از ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﻤﺎﻧﺪ !

ﮐﺲ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ رﻓﺖ , ﮐﻪ ﺑﻮد ,
ﮐﻪ دﻣﯽ ﭼﻨﺪ در اﯾﻨﺠﺎ ﮔﺬراﻧﺪ !

اﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ درﯾﻦ ﮐﻠﺒﻪ ﺗﻨﮓ
ﺟﺴﻢ درﻣﺎﻧﺪه ام از روح ﺟﺪاﺳﺖ

ﻣﻦ اﮔﺮ ﺳﺎﯾﻪ ی ﺧﻮﯾﺸﻢ , ﯾﺎ رب ,
روح آواره ی ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺖ , ﮐﺠﺎﺳﺖ ؟
_____________________