ربات دارم

قاتل واقعی‼️
در سال ۲۰۱۹ مردی به نام لی چون جائه به هر ۹ قتلی که در فیلم شاهد آن‌ها بوده‌ایم (به اضافه شش قتل دیگر) اعتراف کرده است .
لی چون جائه در اظهارات خود گفته است که فکر نمی‌کردم جنایت‌ها تا ابد پنهان بمانند. هنوز متوجه نمی‌شوم چرا هیچ‌کس به من مشکوک نبود، جنایت‌ها اطراف من اتفاق می‌افتاد و من هم تلاش زیادی به خرج نمی‌دادم تا چیزی را پنهان کنم برای همین خیال می‌کردم به‌سادگی گیر می‌افتم. صدها نیروی پلیس آن دور و بر بودند. همیشه با کارآگاه‌ها مواجه می‌شدم اما همیشه سؤالاتشان درباره اطرافیانم بود.

لی حتی به این نکته هم اشاره کرده که هنگام اوج دوران قتل‌ها وقتی توسط پلیس بازجویی شده ساعت یکی از مقتولین را به دست داشته اما تنها سؤالی که پلیس از او پرسیده این بوده که چرا کارت شناسایی ندارد و سپس رهایش کرده‌اند.

جالب است که این نکات تا حد زیادی با فضاسازی کلی کارگردان تطابق دارد. در واقع غفلت پلیس، بازجویی افراد بی‌ربط و بی‌توجهی به بدیهیاتی که اطراف مقتولین در جریان بوده درون یک سیستم ناکارآمد پلیسی از دست‌مایه‌های مرکزی فیلم است و به‌خوبی در اعترافات قاتل واقعی هم به چشم می‌خورند.

پارک دوو، کارآگاه مسؤول پرونده، اتهامات را به‌سادگی گردن یک پسر معلول می‌اندازد، در فرایند اعتراف‌گیری اجباری از او سو استفاده می‌کند، ناخواسته باعث از بین رفتن مدارک صحنه جنایت می‌شود، یکی از باهوش‌ترین پلیس‌های این پرونده را بابت زن‌بودنش نادیده می‌گیرد و قدم به قدم خرابی پشت خرابی به بار می‌آورد.

៸