.

.
امان از خواب های دم صبح....
رویای سر صبح آدمها، بوی طلوع می دهد و واقعی تر جلوه میکند..‌..
هرچه نور، بیشتر روی پلک ها می دود، رویایشان طلایی تر می شود....
دیدنِ رویای آدمها..... تصویرٍزنده ی همین آدمهای جان گرفته در خواب، دم صبح، حتا پس از به صدا درآمدن ساعت شماطه دار، فکر را با خودش میکشد تا راه دور.... و مگر میشود از فکرشان خلاص شد؟
مگر حسرت خواب ناتمام مانده، دست از چشمها میکشد؟!
همین خواب های ناتمام است که به رویاهای طول ِ روز رنگ می‌زند.
رویاهای میانه ی روز، که رنگ طلایی آفتاب را باخته اند و نقره ای شده اند، تار و پود می شوند و آدمی، قصه و افسانه های جا مانده از خیال را رشته میکند و میبافد و پهن میکند زیر پا، زیر سر، توی دل و روی تنِ عریان. و آخرین پودِ همین خیالبافی های روز را به اولین تارِ شب گره میزند. باشد که به وقت خواب، رویای همان آدمهای در خواب دیده، رنگ بپاشد به سیاه و سفیدی میانه ی شب و تلألو بگیرد از گٙرد همان طلای دمِ صبح.
.
.
از آدم های خیالی و نقش گرفته در خواب که بگذریم٬ میماند آدمهایی که بوی واقعیت میدهند....بوی زندگی.... برای من، این آدمها بوی نرگس میدهند..بوی دسته های فردِ نرگس....