کلامِ  آخَرِ  مَن  عِشق  و مَستی

کلامِ  آخَرِ  مَن  عِشق  و مَستی
نَدارَم   مَکتَبی جُز  می پَرستی
مَرا خِلقَت  از  اوّل  بوده با می
نَنوشَم  باده ای  هَرگِز  به پَستی
مَن از میخوارگی دیوانه  گَشتَم
وگرنه  من  کُجا  و جامِ  هَستی
فَروان خُمره اَش  بَر شانه دارَم
به روی سَر نَهم  هَرچیره دَستی