از خواب گل تا باور پروانه ترسیدیم

از خواب گل تا باور پروانه ترسیدیم
از همصدا و همدل و هم خانه ترسیدیم
یک عمر از ناز نگاه یار جاماندیم
از طعنه های مردم دیوانه ترسیدیم
حسرت ب دل احساسمان را در گلو کُشتیم
از بوسه های کوچک و دزدانه ترسیدیم
جاری شدنها در بهار عمر تا مرداب
دریا شدن را مات و آگاهانه ترسیدیم
آدم نگشتیم و دل حوایمان خون شد
از گندم و سیب و دل رندانه ترسیدیم