اینک گاه دلم مگیرد

‌اینکہ گاهے دلم مےگیرد
گاهے دستانم بہ زندگے نمےرود
گاهے یڪ حصار بہ دور خودم مےکشم
و رویش مےنویسم: تا اطلاع ثانوے، خستہ ام !
دلیل نمےشود کہ تو
آمدنت را بہ تعویق بیاندازے
دلیل نمےشود کہ
بہ شانہء دل شکستہ ها نزنم و نگویم :
عزیز جان…
خدا هست…
خدا هست…
خدا هست...
اصلا همہء این حال هاے لعنتے لاعلاج
چاشنے زندگے است و هیچ دلیل نمےشود

من باز بہ خود نیایم
چاے دارچین نگذارم
باز هم براے تو ننویسم
و میان یڪ دنیا اشڪ
با چشمانے تار
روے کاغذ خیس حڪ نکنم:
چقدر جاے شانہ هایت کنارم خالےست