بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ - اين كتابی است پر بركت كه بر تو نازل كرده‏‌ايم تا در آيات آن تدبر كنند و صاحبان مغز خرد و انديشه متذكر شوند.(سوره‌ ص آیه 29)
پس از شناخت و باور این حقیقت که قرآن مجید، کلام اللّه و وحی الهی می‌باشد؛ مهم علم و توجه به این مهم است که این کتاب، به خاتم الأنبیاء، حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله نازل شده و توسط ایشان به دیگران حتی اهل عصمت علیهم السلام ابلاغ و تعلیم شده است.
از همان ابتدای اسلام، برخی برای سلطه بر اسلام و مسلمین، مدعی شدند که حَسبُنَا الله کتاب الله - کتاب خدا برای ما کافیست! در حالی که کلام الله به آنان نازل نشده بود! قصد آنها این بود که بین کتاب و آورنده، ابلاغ کننده و معلمش فاصله و جدایی بیندازند تا بتوانند خود آیات الهی را هر گونه که ‌می‌ خواهند تفسیر و تأویل نمایند!
شرح بیشتر : همین که دانسته شد قرآن مجید وحی است، معلوم می‌شود که نازل شده است و قطعاً به کوه و دریا نازل نشده است، بلکه به انسان کامل، همان که خداوند سبحان او را به پیامبری مبعوث نموده نازل شده است.
شاید چنین به ذهن خطور کند که این یک امر بدیهی است و نیازی به توجه خاص ندارد؛ اما همین شناخت و باور است که فراگیری قرآن مجید از رسول اکرم صلوات الله علیه و آله، تبعیت و اطاعت از او را واجب عقلی و دینی می‌سازد.
مسلمانان، از همان صدر اسلام، به فرق و مذاهب گوناگونی تقسیم شدند و همگی مدعی بوده و هستند که کتاب آسمانی آنها قرآن کریم می‌باشد؛ پس چرا متفرق شدند؟! زیرا کتاب را از آورنده، ابلاغ کننده و معلمش و آنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، ظاهر و باطن قرآن مجید را به آنان تعلیم نموده بود اهل عصمت علیهم السلام، فرا نگرفتند و گفتند: کتاب خدا برای ما کافیست، خودمان عقل، شعور و علم داریم، می‌خوانیم، می‌فهمیم و هر گونه خود فهمیدیم، تفسیر، تأویل و تبعیت می‌کنیم! این انحراف، همچنان ادامه دارد!