دلبری دارم که نامش ساغر دردانه است

دلبری دارم که نامش ساغر دردانه است
خانه اش گلخانه،جایش گوشه میخانه است

تا سحر از باده مست وغزلخوان میشود
بوی عطرش چون نسیمی از گل وگلخانه است

یک شبی رفتم که گویم مست و ساکت گشته ام دیدمش با می خداگردیده ومستانه است

او بگفتامدعی در کنج هر میخانه است
رو،که مارا همنشینی باسر دیوانه است

گفتمش از هجر تو من هم پریشان گشته ام
جای من هم روزو شب در خلوت ویرانه است

گفت که هرکه عاشق است در کوه بیستون می رود
گفتمش ان کوه برایم خانه وکاشانه است

پس بگفتا جان من اخر توهم عاشق شدی؟
جام می بستان که یارت ساغر میخانه است