ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﺷﻮﻡ ... ﮔﺮﭼﻪ ﻟﺒﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﺷﻮﻡ ... ﮔﺮﭼﻪ ﻟﺒﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺟﺪّﻡ ﻭ ﺟﺪّ ﭘﺪﺭﻡ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺟﯿﻎ ﺷﻮﻡ، ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺷﺮﻁ ﺷﻮﻡ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﺕ ﺷﻮﻡ
ﻭﺳﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺭﻗﺺ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ِ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ
ﺁﺧﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺷﺪ، ﻏﻮﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ !
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ، ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ، ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺩﻡ
ﻭﺳﻂ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺑﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ !
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ، ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﮐﻮﭼﻪ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻣﺮﺍ
ﺑﺎﺯﯼ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ... ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻣﺮﺍ!
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ، ﺑﺎ ﻫﻤﻪ، ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻡ
ﺷﻮﺕ ﺑﻮﺩﻡ! ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺪﯼ ﺷﻮﺕ ﺷﺪﻡ !!
ﺧﺸﻢ ﻭ ﺗﻮﭘﯿﺪﻥ ﻣﻦ! ﺩﺭ ﭘﯽ ِ ﯾﺎﺭﯼ ﺗﺎﺯﻩ
ﺗﺮﺱ ﮔﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ِ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ....
‏« ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﻧﻈﺮ ِ ﻟﻄﻒ ِ ﺧﻄﺎﭘﻮﺷﺶ‏» ﺑﻮﺩ
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ، ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ِ ﮔﻮﺷﯽ ِ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺗﺤﻤّﻞ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺤﻤّﻞ ﺧﻮﺭﺩﻡ
ﺩﺭﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺭ ِ ﺧﻮﺩﯼ ﮔﻞ ﺧﻮﺭﺩﻡ!
ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ِ ﺑﺪﺍﻧﺪﯾﺶ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺴﺖ ﺯﺩﻧﺪ
ﺑﺎﺧﺘﻢ! ﺁﺧﺮ ﺑﺎﺯﯼ، ﻫﻤﮕﯽ ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻧﺪ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﻢ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺳﻢ....
ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ ﺍﻡ ﺍﺯ ﮐﻔﺮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﯾﻪ
ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﻡ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ
ﺣﺲّ ﻋﺼﯿﺎﻥ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺳﻂ ﺳﯿﺒﻢ ﺑﻮﺩ
ﺣﺲّ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ِ ﭼﺎﻗﻮﺕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﯿﺒﻢ ﺑﻮﺩ
ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ
‏« ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﻝ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺍﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ‏»....
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮﺩ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ، ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ‏«ﻣﻮﻟﻮﯼ ‏» ﻭ ‏« ﺷﻮﺵ ‏» ﺑﻪ ‏« ﺭﺍﻩ ﺁﻫﻦ ‏» ﺗﻮ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯼ ِ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﻮﺕ ﻗﻄﺎﺭﯼ ﺧﺴﺘﻪ....
ﮐﺰ ﺷﺪﻡ ﮐﻨﺞ ﺍﻃﺎﻗﻢ ﻭﺳﻂ ِ ﮐﻤﺮﻭﯾﯽ
‏« ﻧﯿﭽﻪ ‏» ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭﺳﻂ ِ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﯽ
ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ِ ﻣﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ !
ﮐﺸﺘﻤﺖ ! ﺗﻦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﻭﺭﻃﻪ ﯼ ﺧﻮﻥ ﺭﻗﺼﯿﺪﻡ
ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﻣﯿﮑﺮﻭﻓﻮﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺟﻨﻮﻥ ﺭﻗﺼﯿﺪﻡ
ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﺦ، ﮐﺒﺎﺑﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ !
ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﻓﺤﺶ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ!
ﺩﮐﺘﺮ ِ ﻣﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﺷﺐ ِ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ
‏«ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ‏»
ﻓﺤﺶ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻤﺮﯼ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ!
ﺗﻠﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ِ ﺗﻮ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ
ﺷﺐ ِ ﻣﻦ ﻭﺻﻞ ﺷﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ
ﺷﺐ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺯﯾﺘﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ
ﺷﺐ ِ ﻗﺮﺹ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ِ ﺗﯿﻎ ... ﺷﺐ ِ ﺩﺍﺭ ﺯﺩﻥ ...
ﺷﺐ ِ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ، ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﺍﺭ ﺯﺩﻥ
ﺷﺐ ِ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﺧﻮﺍﺏ، ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺨﺘﻢ
ﻟﻤﺲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ
ﺷﺐ ِ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ ﺷﺐ ِ ﻣﺸﺖ، ﺷﺐ ِ ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ
ﺷﺐ ِ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺷﺐ ِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺍﻡ
ﺷﺐ ِ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﺍﻡ.. ﺩﺭ ﺷﺐ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﺍﻡ....
ﺧﺎﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﺧﺘﯽ ﺍﺯ ﺑﺲ ﭘﺨﺘﻢ !
ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﭘﯿﺮﻫﻨﻢ ... ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﯼ: ﻟﺨﺘﻢ
ﻓﺤﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻣﺴﺘﯽ !
ﻣﺴﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ِ ‏« ﺑﺎﺭ ِ ﻫﺴﺘﯽ ‏»
ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺁﻣﺪ
ﻣﺴﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻡ ﺁﻣﺪ !
ﻭﺳﻂ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺷﺐ ﯾﺨﺰﺩﻩ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﺷﺒﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ
ﺩﻭﺩ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﭼﯿﺰﯼ
ﺩﺭﺩ ﺑﻮﺩﯾﻢ.. ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺩﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﮐﺎﻓﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ! ﻭﻟﯽ ﺑﺤﺚ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ِ ﻫﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ
ﻓﺤﺶ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ِ ﺷﺐ ِ ﻃﻮﻻﻧﯽ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺯﯾﺮ ﭘﺘﻮﯾﯽ ﺳﺎﮐﺖ
ﻓﺤﺶ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ
ﻋﺸﻖ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ِ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﭘﯿﺸﻢ
‏« ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺎﻡ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺻﻼﺡ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ‏»؟!
ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻭ ﭼﻨﺪﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺳﺮﺩﻧﺪ
ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺩﻋﺎ ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ!
ﺻﺒﺢ، ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﯿﻐﺎﻡ ِ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
‏« ﺁﻩ ! ﮐﺰ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ‏»
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﺜﻞ ِ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻡ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻟﮑﯽ ﺳﺖ
ﺍﻭّﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ِ ﺍﯾﻦ ﻗﺼّﻪ ﯼ ﭘﺮ ﻏﺼّﻪ ﯾﮑﯽ ﺳﺖ !....
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﻮﺩﻩ!
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ِ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ِ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻩ....
ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻠﻮﻍ
ﺑﻐﺾ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﺪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﻮﻕ
ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ِ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺳﻨﮓ ﺯﺩﻥ!
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ِ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﺖ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻥ
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﻗﺮﻣﺰ
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﮐﺘﺎﺏ ِ ‏« ﺣﺎﻓﻆ ‏»
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ِ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﺖ !
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﺭﻗﺺ ﮐﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ِ ﺑﺎﺭﺍﻧﺖ
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﺎ
ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ.. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ.. ﺗﻮ ، ﺗﻨﻬﺎ...




#سید_مهدی_موسوی