هر روز می پرسی که آیا دوستم داری

هر روز می پرسی: که آیا دوستم داری ؟
من، جای پاسـخ بر نگاهَت خیـره می مانم
تو در نگـاه ِ من، چه می خوانی، نمی دانم
امّا به جای من، تو پاسخ می دهی: آری !

ما هردو می دانیم
چشم و زبان، پنهان و پیدا رازگویانند
و آن ها که دل با یکدگــر دارند
حرف ضمیـر ِ دوست را نا گفته می دانند،
ننوشته می خوانند
من «دوست دارم» را
پیوسته در چشم ِ تو می خوانم
ناگفته، مــی دانم
من، آنچـه را احساس باید کرد
یا از نگاه ِدوست باید خواند

هرگز نمی پرسم
هرگز نمی پرسم: که آیا دوستم داری
قلــ ـب ِ من و چشم ِ تو می گوید به من : «آری!»



#فریدون_مشیری