بهمن ماهی که برف نبارد داخل شهرش چه زمستان کسل کننده و اس

بهمن ماهی که برف نبارد داخل شهرش چه زمستان کسل کننده و استخوان سوزی میشود.
اصلا فلسفه ی خلقت زمستون همین برف لعنتی ارامش صبحشه که سفید یک دست جلو روت ببینی...
میفهمی چی میگم که؟
زمستونی که برف نباره پس به چه درد میخوره
همینطور بهاری که بارون نباره گلا درنیان
اصلا هرچیزی باید با صفت موصوفش باشه
مثلا من بدون تو میشم بیخود ترین ادم شهر و شایدم افسرده ترین زن جهان...
هرکسی صفته اونی که دلبرش شده موصوف...یعنی توعه لعنتی شدی وصف کننده ی تموم من...
این همونقد که قشنگه میتونه وحشتناک هم باشه...
فکر کن نباشه همه صفت درونی تو میشه پوچی چون اون ادم اون دلبر تورو وصف میکرد و به توعه واقعی معنا میبخشید
حالا حس همه مون به این زمستون بی برف چیه ؟!
مسخره و پوچی
دقیقا خس بقیه نسبت به من وقتی تو نباشی همینه...
همه ادما باید موصوف داشته باشن،تا بتونن بارون رو قشنگ تر لمس کنن که منجر بشه به بوسه زیر بارون
همه ادما حقشونه موصوف خودشونو داشته باشن که کنارشون چای زعفرونی بخوره درست وسط تورم وامونده ی سال
گرفتی چی میگم ؟؟
ادما همیشه نیاز دارن وصف بشن اما نه از قلب هرکسی از قلبی که مال خودشونه از قلبی عین خدا درکشون میکنه
یک جاهایی هم هست که تورو بهتر توصیف میکنه...
مثلا وقتی تو میخندی من تموم جهانم شروع میکنه گل دادن
یا وقتایی که اخمات تو همه میشم بدقلق ترین زن دنیا
اره...
اگه ادمی رو دیدین تلخ مزه اس و همش غرغر میکنه و نمیخنده و بیخودترین فردی که میشناسی
مطمعن باش شک نکن یک جایی از این بلبشو زندگی چرک گرفته اش موصوفشو از دست داده
اون مونده پوچی که نمیدونه چیکارش کنه
...

((شادی))...پی.... نوشت :
تا زمانی که رسیدن به تو امکان دارد
زندگی درد قشنگیست که جریان دارد
.
.
‌.
.
من خودم شخصا هم موصوفم هم صفت
شما چی ؟