فکرها علیل ذکرها عبث

فکرها علیل، ذکرها عبث
اوج ها به قدر سقف یک قفس

پای ما مسافر است
جاده ها ولی به مقصدی حقیر ختم می شوند
ما کلاف پیچ پیچ کوچه ها
شما؛
در زلال محض آسمان رها
فکر می کنید حجم این قفس ملولمان نمی کند؟
چرا، ولی چه فایده؟
آسمان قبولمان نمیکند

حال ما دچار عادت زمانه ایم
شانه می کنیم!
سرمه می کشیم!
عشوه می کنیم!

مردهای بعد از قطعنامه ایم !