.

.
دوستانم درباره ی مطلب دیشب، نقدی داشتند که: "تنها دیدن بدی ها و خرابی ها، شرط انصاف نیست"؛ که البته نقد صحیحی بود.
این کار را امشب، تقدیم می کنم به پزشکان با اخلاق و فداکاری که انسانیت شان مقدم است بر مدرکشان. تقدیم می کنم به پزشکان عزیزی که به جای افتخار کردن به بزرگان جامعه ی پزشکی، خود مایه افتخار این سرزمینند. تقدیم می کنم به پزشکان باغیرتی که سختی تحصیلشان را و مشقات شغلی شان را بر سر دیگران نمی کوبند. تقدیم می کنم به پزشکان ایثارگری که جان می دهند برای لبخند رضایت بیمارشان. تقدیم می کنم به پزشکان مهربانی که بیماران و همراهان بیماران شان از آن ها نمی ترسند.
این نازنینان کم نیستند.
انشاءالله که مویزان غوره نشده ای که با غرور و نخوت و قبیله گرایی، آبرو از پزشکان و پرستاران واقعی می برند، اصلاح شوند و بیش از این مایه ی دردمندی مردم نباشند.
امیدوارم همه یاد بگیریم که مهربانی با دیگران، ما را ارزشمندتر می کند.
دست پزشکان و پرستارانی که مهربانی و احترام را آموخته اند، با افتخار می بوسم.
پ.ن. برای تذکر:
این داداشمون که در تصویر می بینید، نماد مرگه. حضرت عزراییل نیست. مثل علامت سیرکل پلاس که نماد زنه و کبوتر که نماد صلحه. سالهاست که این نماد در نقاشی و تصویرسازی و کارتون به عنوان نماد مرگ استفاده می شه. اتفاقا شخصیت شنل پوش داس به دست، جنسیت هم گویا پیدا کرده در تاریخ تصویرسازی. بنابراین نه بنده نه هیچکدام از دوستان هنرمندم که از نماد مرگ در کارهاشون استفاده می کنند، با حضرت عزراییل شوخی نکردیم و اصلا حضرت عزراییل رو نکشیدیم.
اینها رو عرض کردم چون دیدم سر یکی از کارهای یکی از سایت ها، اندک سوء تفاهمی در این باره پیش آمده بود.
تمت.