ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﯽ، ﮐﺠﺎ ﻭ ﭼﻄﻮﺭ
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﯽ، ﮐﺠﺎ ﻭ ﭼﻄﻮﺭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺯﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ؟ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ... ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ، ﻣﯽ ﺭﻭﺩ...
ﻣﻦ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﻡ! ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﻧﺪ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﻧﺪ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺩ ﭘﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ... ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ! ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺷﻠﻮﻍ... ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑ... ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﻏﻨﻤﯿﺖ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺳﺖ!
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﻝ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﺳﺖ... ﺩﻝ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎ... ﺩﻝ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻝ ﮐﻨﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻢ! ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺘﻢ! ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﺗﻠﺨﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻮﯾﺶ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ... ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ! ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﻫﻢ! ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺒﻨﺪﻡ! ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ!
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﻧﺒﻨﺪﻡ! ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪ... ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ! ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ... ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻧﯿﺴﺖ... ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺗﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ... ﭼﻪ ﺗﻨﻔﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ... ﭼﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ... ﭼﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻧﮓ ﺑﺒﺎﺯﺩ... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮﺩ! ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﺪ... ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ! ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ! ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﻬﺶ ﺩﺍﺭﺩ... ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﺪ... ﻧﻪ! ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ... ﺩﻝ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ...
ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ... ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ... ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﻭ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﻣﺎﻝِ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ! ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺳﺖ! ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ... ﻫﻤﻪ ﮐﺲ "ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ " ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ! ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ... ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻧﯽ... ﺭﻓﺘﻨﯽ... ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﯽ... ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ! ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ!
ﺁﺥ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺩﻡ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ؟! ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﺣﺲ ﻭ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺳﺮﺍﻍ ﻫﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ... ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ... ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺎﻥ ﺗﻀﻤﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ! ﺍﻣﺎ ﻣﻦ... ﺗﻮ... ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺳﺮﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ... ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺳﻼﻡ... ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﯽ ﺳﺎﺩﻩ... ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ...ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺍﺕ ﮐﻨﺪ... ﺣﺘﯽ ﺳﺎﯾﺒﺎﻥ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺕ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ! ﻣﺴﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ﺗﻮﺳﺖ...ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﮔﺬﺭﺍ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ...
ﻣﻦ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﻡ! ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﻧﺪ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﻧﺪ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺩ ﭘﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ... ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ! ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺷﻠﻮﻍ... ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑ... ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﻏﻨﻤﯿﺖ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺳﺖ!
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﻝ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﺳﺖ... ﺩﻝ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎ... ﺩﻝ ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻝ ﮐﻨﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻢ! ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺘﻢ! ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﺗﻠﺨﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻮﯾﺶ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ... ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ! ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﻫﻢ! ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺒﻨﺪﻡ! ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ!
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﻧﺒﻨﺪﻡ! ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪ... ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ! ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ... ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻧﯿﺴﺖ... ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺗﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ... ﭼﻪ ﺗﻨﻔﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ... ﭼﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ... ﭼﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻧﮓ ﺑﺒﺎﺯﺩ... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮﺩ! ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﺪ... ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ! ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ! ﺍﻣﺎ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﻬﺶ ﺩﺍﺭﺩ... ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﺪ... ﻧﻪ! ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ... ﺩﻝ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ...
ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ... ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ... ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﻭ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﻣﺎﻝِ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ! ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺳﺖ! ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ... ﻫﻤﻪ ﮐﺲ "ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ " ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ! ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ... ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻧﯽ... ﺭﻓﺘﻨﯽ... ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﯽ... ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ! ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ!
ﺁﺥ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺩﻡ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ؟! ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﺣﺲ ﻭ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺳﺮﺍﻍ ﻫﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ... ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ... ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺎﻥ ﺗﻀﻤﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ! ﺍﻣﺎ ﻣﻦ... ﺗﻮ... ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺳﺮﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ... ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺳﻼﻡ... ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﯽ ﺳﺎﺩﻩ... ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ...ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺍﺕ ﮐﻨﺪ... ﺣﺘﯽ ﺳﺎﯾﺒﺎﻥ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺕ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ! ﻣﺴﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯼ ﺗﻮﺳﺖ...ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﮔﺬﺭﺍ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ...
۱۳.۷k
۰۵ شهریور ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.