پاییز اگر از من بپرسند میگویم تو امیدوارترینی

پاییز! اگر از من بپرسند، می‌گویم تو امیدوارترینی.
در حالی که می‌دانی رو به زوال می‌روی زیباترینی.
همه تو را غمگین می‌دانند اما پس چرا از همیشه عاشق‌ترند!
مگر نه اینکه عشق از تاریکی و غم و حسرت به دور است؟!
نمی‌دانم، شاید تحلیل آنها با عقلشان جور درمی‌آید، اما من می‌گویم وقتی تو می‌آیی شادترینم، امیدوارترینم.
من زندگی را در تمام برگ‌های زرد و نارنجی‌رنگت و آسمان ابری‌ات می‌بینم.
تو مرگ را دیده‌ای؟ یا خودت از مرگی؟
درست است، تو خودت از جنس مرگی اما مرگ هرگز آخر داستان نبوده و آخر قصه‌ی تو نیز نیست، هیچ‌وقت نبوده...
وقتی بغض می‌کنی هم زیبایی، قربان گریستن‌هایت هم می‌شوم، حتی اگر زیر باران‌هایت تمام جانم خیس شود باز هم از تو گریزی نیست.