.

.
کیه که ندونه زندگی پر از خستگی ها،دلتنگی و ناامیدی های لحظه ایه!
اما میشه دل خوش کرد به اندک آدمهایی که به هر ماه و فصل یک جورِ متفاوتی نگاه می کنند و بهش پر و بال میدن،ازش میگن،می نویسند و می خونند تا تو باورت بشه قشنگیهای زندگی و اون ژستِ دلچسب و خواستنی ترِ همین ریتمِ به ظاهر کلیشه ای رو...
اون آدمها و لحظه خوبه ها رو باید مثلِ یک شاخه گلِ رز یا یاسِ هزارپر خشک کرد و گذاشت لای بهترین کتابها و دفترِ خاطرات تا هر بار از عطرِ بی نظیرشون مست بشی!
همون آدم ها که بهآرنارنجِ اردیبهشت رو هم پای تو به دلبرانه ترین شکلِ ممکنش نفس می کشند و در عینِ حال تا همیشه عاشقِ فصلِ سبز می مونند...اما هیچ گاه یادشون نمیره پآییزِ طلایی رو جورِ دیگه ای جدی بگیرند...
هزارهزار بهونه ی پآییزیِ خوشرنگ و دلربا جفت و جور می کنند تا دلت مثلِ سابقش نباشه...
تا حالِ خوشِ حضرتِ پآییز،سفت و سخت گره بخوره به تاریک روشنای زندگیت...غمت نباشه قول میدم همین آدمها حکمِ شال گردن میشن برای زمستونِ سردت و حاضرند همه ی برفهای دنیا رو با هٌرمِ نگاهشون آب کنند فقط برای اینکه بهآر رو باور کنی...!
آدمهای نایابِ خالصی که گاه با چشمهای غیرِ مٌسلّح دیده نمیشن!! #فاطمه_پنبه_کار