روزی پرنده ی کوچکی را مشاهده کردم که طبق عادت همیشگی خود

روزی پرنده ی کوچکی را مشاهده کردم که طبق عادت همیشگی خود کنار جوی آب سکنا گزید اما با مشاهده ی لب های خشکیده ی زمین با قلبی شکسته و ناامید پرواز کرد و رفت. هنگامی که گل های رز زیبایی را مشاهده کردم که هریک از شرمندگی زمین به دلیل ناتوانی در سیراب کردن آن ها غمگین شده و سر به زیر افکنده بودند ابرهای چشمانم شروع به باریدن کردند٬ شاید بتوانند اندکی از تشنگی گل ها بکاهند و مرهمی بر قلب مالامال از غم و اندوه زمین گردند.هر یک از قطره های آب همچون الماسی از آسمان است که خداوند برای ادامه ی حیات مخلوقات خود به انسان که اشرف مخلوقات است به امانت می سپارد٬ اما ما انسان ها قدر این امانت الهی را نمی دانیم و با نابودی آن حیات مخلوقات خداوند را در خطر نابودی قرار می دهیم. سهراب سپهری قدر و ارزش این موهبت الهی را در قالب کلماتی زیبا و دلنواز جاری کرده است:

در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب.

یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.

یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.

آب را گل نکنیم:

شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.

دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.