با غم انگیز ترین رنگ جهان همدردم

با غم انگیز ترین رنگ ِ جهان ، همدردم
من که درچشم تو دنبال خودم می گردم

آتشت ریخت در آغوش جهان، می سوزم
مثل یک جنگل انبوه، ولی خون سردم

جشن عریانی دریاست که من از اعماق
تا هم آغوشی امواج خبر آوردم

آنچنان می دوم ازشوق که تا خانه ی تو
باد اگر پیرهنم را نَبَرَد، نامردم

تا کمی دست تو در دست من آرام گرفت
گردش خون تورا در رگ خود حس کردم

موقع رفتنم آنقدر سبک هستم که
اگر از در رَوَم از پنجره بر می گردم