چرا هر آدمی گوشه ی خلوت خودش را ندارد

چرا هر آدمی گوشه ی خلوت خودش را ندارد ؟
چرا نمی شود هرکس، هروقت که دلش خواست به گوشه ای، کناری، کنجی ... پناه ببرد ؟؟
فرو برود در خودش بدون اینکه کسی جایی کارش لنگ بماند و بدون اینکه یک دنیا سوال و جواب شود و انگ مجنون و دیوانه و افسرده بهش بچسبد ؟؟...

بدون اینکه نگران هیچ بنی بشری و گذشت زمان و کار و زندگی و ... باشد

چرا ما آدمها به خلوت همدیگر احترام نمیگذاریم ؟ چرا حالی مان نمیشود از سنگ نیستیم ؟ خسته می شویم گاهی و کم می آوریم گاهی ...

چرا نمی شود یک گوشه ی خلوت داشته باشیم که پناه ببریم به آنجا و کز کنیم درسکوت و گاهی بی دلیل اشک بریزیم و بخندیم و فکر کنیم و ...
و مال خود خودمان باشیم فقط ؟...