آسمان دلت که ابری شد ببار

آسمان دلت که ابری شد ببار
نگذار غمی گوشه دلت سنگینی کند
مبادا راه اشکت را سد کنی تا تلمبار شود در دلت
چون روزی میرسد که باید دلت را خانه تکانی کنی
آنگاه میشود مثل روزهای آخر اسفند
مینشینی گوشه ای و حسرت کارهای انجام نداده ات رامیخوری
حسرت دلی که میتوانست شاد باشد
کم چیزی نیست
بزرگترین وهم است
دختری که هیچ چیز خوشحالش نمیکند