پریم

پُریم ...
از سوال هایی که یک نفر
جوابی برایشان داشت
و بی جوابمان گذاشت
از رفتن هایی که هر چه کردیم
به هر دری زدیم
نشد که فراموشش کنیم
از آن هایی که آمدند، ماندند
و سالها طول کشید تا بفهمند
آدمِ قصه شان نبودیم
پُریم ...
از شب هایی که برای
صبح شدنشان جان کندیم
از کوچه و خیابان هایی که طاقتِ
دیدنشان را سالهاست نداریم
ما پر از ترسیم
پر از دلهره ی اینکه مبادا
جوهرِ احساسمان را
با آدم های اشتباه تمام کنیم
و نمانَد برایمان دوست داشتنی
نمانَد احساسی!