آدمها را مریضی و تصادف از پا در نمی آورد،

آدمها را مریضی و تصادف از پا در نمی آورد،
بی مهری آدمها را از پا در می آورد...
چشم بستن اطرافیانشان روی حالِ بدشان آنها را از پا در می آورد...
آدمها را کارهایی که میتوانیم برایشان بکنیم و دریغ میکنیم از پا در می آورد...
آدمها را انتظاری که هیچ وقت هیچ رسیدنی در پی ندارد از پا در می آورد...
آدمها را نگاهِ خالی از عشق،نگاهِ خالی از ذوق از پا در می آورد...
آدمها را خو کردن با یک عکس که حرف زدن بلد نیست و نمیتواند برایِ پاک کردنِ اشک هایت دست دراز کند از پا در می آورد...
آدمها را شبهایی که با بغض سر میکنند و بیدار میمانند از پا در می آورد...
وگرنه آدمها تو یک روز،
یک دقیقه،
یک ثانیه نمیمیرند که...
آدمها را انتظارِ روزهایِ خوبی که از راه نرسیده هیچ وقت،
از پا در می آورد...