آموزش نامه . بخش یک .

پیش گفتار :

۱. شاخهٔ زبانی و جایگاه تاریخی
- زبان اوستایی از شاخهٔ شرقی زبان‌های ایرانی است
- هم‌ریشه با زبان‌های سغدی، بلخی، و خوارزمی
- از نیاایرانی پدید آمده، ولی خود زبان مادر نیست

۲. کاربرد و نقش اجتماعی
- زبان آیینی و نیایشی زرتشتیان
- به‌کاررفته در متون مقدس مانند گاهان، یسنا، ویسپرد، ......
- نه زبان گفت‌وگوی روزمره، بلکه زبان موبدان و مراسم دینی (دوران ساسانی زبان اوستایی تنها در آیین و دین بود ، مانند زبان لاتین در مسیحیت)

۳. خط و ثبت نوشتاری
- در دورهٔ ساسانی خطی دقیق و واج‌نویس برای ثبت آن ساخته شد
- خط اوستایی دارای ۵۶ (در زبان اوستایی حرف ل وجود ندارد وگرنه در زبان پارسی بوده و به آن افزون شد) نویسه برای ثبت کامل واج‌ها
- زند: ترجمهٔ اوستا به زبان پهلوی
- پازند: نوشتن زند با دبیره اوستایی

۴. موقعیت جغرافیایی و قومی
- رایج در بلخ، سغد، مرو، نیشاپور
- گویندگان آن از شاخهٔ شرقی آریایی‌ها بودند.
- شاهان اوستا و شاهنامه مانند گیومرت و جمشید و ...... کهن تر از دوران زردشت و زبان اوستایی است .

چِکیده :

زبان اوستایی یا زَند، بازتاب دوران آغازین تمدن‌های ایرانی و آریایی در هند و ایران است حدود سه هزار سال پیش، در منطقهٔ بلخ و خراسان. این زبان از شاخهٔ شرقی زبان‌های ایرانی پدید آمد و در متون آیینی زرتشتی مانند گاهان و یسنا به‌کار رفت. اوستایی زبان گفت‌وگوی روزمره نبود، بلکه زبان موبدان و نیایش بود. در دورهٔ ساسانی، خطی دقیق برای ثبت آن ساخته شد؛ ترجمه‌های پهلویِ اوستا را زند نامیدند، و اگر با خط اوستایی نوشته می‌شد، پازند خوانده می‌شد.

𐏋اَنگَرَمَیْنو𐏋