/
9
Jun 16, 2021
این روزها همه جا حرف رای دادنه. زیاد می شنوم "به کی رای بدیم" رو. ولی به نظرم "به چی رای بدیم" خیلی مهم تره...
این عکس از کلرادو اسپرینگز آمریکاست. یه مدت نزدیک اینجا زندگی میکردم. قبل اینکه با آقا احسان خدابیامرز واسه اولین بار بیایم ایران بهم گفته بود منو میبره شهرشون که عین اینجاست! و یادمه اولین بار که نیاسر رو دیدم از دستش خنده ام گرفت. به نظرم نیاسر قشنگ بود. ولی نه "عین کلرادو سپرینگز"! و این اصلا اشکال نداشت.
اشکال هم نداشت که با فامیل چند نفره تو دوتا اتاق باشیم. یا ۸ نفره تو پیکان. یا اینکه بجای تخت رو تشک سنگین بخوابیم و هر صبح بلند کنیم بزاریم کنار. قرار نبود که زندگیم تو ایران عین آمریکا باشه! عوضش ایران قشنگی های خودش رو داشت...
من عاشق خونه های قدیمی کاشان شدم. خونه های سنتی با حیاط و حوض و جمع جمع خانواده. خونه های هشتی و دالان دار که توش هم حرمت مهمون حبیب خدا محفوظ بود و هم حرمت خانم های محجبه خونه.
شیفته ورزشگاه ایرانی شدم. شیفته زور خونه! که تو تمریناش اسم صاحب واقعی قدرت رو میارن و چراغهای هدایت. تا یادشون باشه زوردار که شدن زور نگن!
من عاشق مناره های بلندتر از دیوار خونه ها شدم و آهنگ اذان. عاشق نقش های کاشی های مسجد که هم ازین دنیا هست و هم نیست.
بچه هام بهم میخندیدن وقتی بعد فوت همسرم و برگشتن به آمریکا آهنگهای سنتی ایران رو گوش میکردم. تو آمریکایی که حالا دیگه زعفرون و زرشک پیدا میشد. ولی نه پخش نذری به همسایه فقیر و غنی! پسته شور عالی بود. ولی نه پای کرسی با چاشنی قصه های پر از حکمت قدیمی! قالی و قلم زنی و چند نوع آثار هنری ایرانی هم اومده بود. ولی پر از نقش های دور افتاده از معنی!
واسه من ایران فقط یه مکان جغرافیایی با هنرهای کپی شدنی نیست. برای من ایران یه سبک زندگیه. یه کشور با ارزش های عملی، نه فقط تزئینی!
واسه حمایت از همین ارزشهاست که از وقتی شهروندی ایران گرفتم همیشه تو انتخابات رای دادم. حتی تو سالهای زندگیم تو آمریکا. این جمعه هم ان شاالله دست بچه ها و نوه هام رو میگیرم میبرم پای صندوق. تا هر کدوم میتونه رای بده و هر کدوم نمیتونه یاد بگیره. این ایران برای ما اونقدر ارزش داره که براش جون بدیم! رای که چیزی نیست...
#من_به_ایران_رأی_میدهم
پ.ن بعضا میپرسین...خیر! نه برای این پست و نه هیچ پست و استوری دیگه هیچ پولی دریافت نکردم و نمیکنم. همه چیز خریدنی نیست!
این عکس از کلرادو اسپرینگز آمریکاست. یه مدت نزدیک اینجا زندگی میکردم. قبل اینکه با آقا احسان خدابیامرز واسه اولین بار بیایم ایران بهم گفته بود منو میبره شهرشون که عین اینجاست! و یادمه اولین بار که نیاسر رو دیدم از دستش خنده ام گرفت. به نظرم نیاسر قشنگ بود. ولی نه "عین کلرادو سپرینگز"! و این اصلا اشکال نداشت.
اشکال هم نداشت که با فامیل چند نفره تو دوتا اتاق باشیم. یا ۸ نفره تو پیکان. یا اینکه بجای تخت رو تشک سنگین بخوابیم و هر صبح بلند کنیم بزاریم کنار. قرار نبود که زندگیم تو ایران عین آمریکا باشه! عوضش ایران قشنگی های خودش رو داشت...
من عاشق خونه های قدیمی کاشان شدم. خونه های سنتی با حیاط و حوض و جمع جمع خانواده. خونه های هشتی و دالان دار که توش هم حرمت مهمون حبیب خدا محفوظ بود و هم حرمت خانم های محجبه خونه.
شیفته ورزشگاه ایرانی شدم. شیفته زور خونه! که تو تمریناش اسم صاحب واقعی قدرت رو میارن و چراغهای هدایت. تا یادشون باشه زوردار که شدن زور نگن!
من عاشق مناره های بلندتر از دیوار خونه ها شدم و آهنگ اذان. عاشق نقش های کاشی های مسجد که هم ازین دنیا هست و هم نیست.
بچه هام بهم میخندیدن وقتی بعد فوت همسرم و برگشتن به آمریکا آهنگهای سنتی ایران رو گوش میکردم. تو آمریکایی که حالا دیگه زعفرون و زرشک پیدا میشد. ولی نه پخش نذری به همسایه فقیر و غنی! پسته شور عالی بود. ولی نه پای کرسی با چاشنی قصه های پر از حکمت قدیمی! قالی و قلم زنی و چند نوع آثار هنری ایرانی هم اومده بود. ولی پر از نقش های دور افتاده از معنی!
واسه من ایران فقط یه مکان جغرافیایی با هنرهای کپی شدنی نیست. برای من ایران یه سبک زندگیه. یه کشور با ارزش های عملی، نه فقط تزئینی!
واسه حمایت از همین ارزشهاست که از وقتی شهروندی ایران گرفتم همیشه تو انتخابات رای دادم. حتی تو سالهای زندگیم تو آمریکا. این جمعه هم ان شاالله دست بچه ها و نوه هام رو میگیرم میبرم پای صندوق. تا هر کدوم میتونه رای بده و هر کدوم نمیتونه یاد بگیره. این ایران برای ما اونقدر ارزش داره که براش جون بدیم! رای که چیزی نیست...
#من_به_ایران_رأی_میدهم
پ.ن بعضا میپرسین...خیر! نه برای این پست و نه هیچ پست و استوری دیگه هیچ پولی دریافت نکردم و نمیکنم. همه چیز خریدنی نیست!
۳۰.۹k
۲۸ آبان ۱۴۰۱
دیدگاه ها (۴)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.