رمضان جان می دهد

رمضان جان می دهد
برای عاشقی!
فکرش را بکن؛
با همان لب هایی
که ذکر گفته ای،
مرا ببوسی تا افطار کنیم!
با همان دستی که رو به خدا گرفته بودی،
چنگ بیاندازی توی
موهایی که مَسح کشیده ام!
با همان انگشتت
که فیروزه دارد،
روی دیوار تنم نقاشی بکشی!
اصلا بیا زیر همین
چادر نماز من زندگی کنیم،
تا ماهِمان "عسل" شود، از صمیمِ لب!