برسان باده که غم روی نمود ای ساقی

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی 
 این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

 
حالیا نقش دل ماست در ایینه ی جام
تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

 
تشنه ی خون زمین است فلک ، وین مه نو 
 کهنه داسی ست که بس کشته درود ای ساقی

 
منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد 
 چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی

 
 بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان 
 نه ازو تار به جا ماند و نه پود ای ساقی

 
 حق به دست دل من بود که در معبد عشق 
سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی


این لب و جام پی گردش می ساخته اند 
 ورنه بی می و لب جام چه سود ای ساقی