نه زمین که زمان مرا در دست‌های خالی‌اش می‌گیرد؛ شب و ماه را جریان ابرها را لرزه‌های درختان را و بهت آسمان را زمان به سودای تناسخ بالای‌ام می‌کشد، و من در فراسوی خود فرا رسیدن خویش را انتظار می‌کشم. #اکتاویو پاز
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.