در سرم رنج های فر هاد است

من مریضم که صورتم سرخ است
شاعری که چقدر تب دارم

اندکی دوست رو به رو با من
یک جهان دشته از عقب دارم

در سرم درد های مرموزی است
مغزم از شعر مرده پر شده است

خط و خوط نوار مغزی گفت
شاعر این شعر هم تومور شده است

من سه تا نطفه در سرم دارم
جان من را سه شعر میگیرد ؟

خط و خوط نوار مغزی گفت :
فیل هم با سه غده میمیرد !

بیت هایی که آفریدمشان
در پی روز قتل عام منند

هر مزاری علیرضا دارد
کل این قبر ها به نام منند

مرگ مغزی است طعم ابیاتم
مزه ی گنگ و میخوشی دارم

باورم کن که بعد مردن هم
حس خوبی به خود کشی دارم !

کار اهدای عضو هایم را
به همین دوستان اندکم بدهید

چشم و گوشم برای هر کس خواست
مغز من را به کودکم بدهید

در سرم رنج های فر هاد است
یک نفر بعد من جنون باید!

تیشه ام را به دست او بدهید
بعد من کاخ بیستون باید ..

وای از این مرد زرد پاییزی
وای از این فصل خشک پا خوردن

وای از این قرصهای اعصابی
وقت هر وعده بیست تا خوردن

مرد آبانی ام بفهم احمق!
لحظه ای ناگهان که من باشم

هر چه ضد و نقیض در یک آن
کوچک بی کران که من باشم

مرد آبانی ام که قنداقی
وسط سردی کفن بودم

بعد سی سال تازه فهمیدم
جسدی لای پیرهن بودم !

جسد شاعری که افتاده
از نفس از دوپا از هر چیز

سال تحویلتان بهار اما
سال من از اواسط پاییز

زردی ام از نژاد فصلم بود
سرخی ام از تبار برگی که

روز میلادم از درخت افتاد
زیر رگباری از تگرگی که

از تبار جنون پاییزی
کاشف لحظه های ویرانی

عقربی در قمر تمرکیدیم
وای از این اجتماع آبانی

من تو ام من خود تو ام شاید
شعر دنبال هردومان باشد

نیمه ای از غمم برای تو تا
خودکشی مال هر دومان باشد

علیرضا آذر