گاهی بچه ها به علت دیر خوابیدن شبانه، خستگی و یا خواب آلو
گاهی بچه‌ها به علت دیر خوابیدن شبانه، خستگی و یا خواب‌آلودگی اشتهایی به خوردن ندارند
گوش‌به‌زنگ علامت خطر باشید.
کودکان دچار بی‌اشتهایی عصبی و بولیمیا تا حدودی ازنظر ویژگی‌های شخصی و اهمیت به‌ظاهر، شبیه سایر جوانان هستند؛ اما بروز این احساسات در آنان به شکلی اغراق‌آمیز است. باآنکه همۀ علائم خطر باهم در یک کودک دیده نمی‌شود ولی والدین باید در صورت مشاهدۀ چند مورد از آن‌ها در کودکانشان، با کارشناس‌ها مشورت کنند.
محیط خانه می‌تواند در ایجاد اختلالات تغذیه‌ای، نقش تعیین‌کننده‌ای داشته باشد: تنش‌های خانوادگی نظیر طلاق، بیماری یا مرگ، تأکید بیش‌ازاندازۀ والدین در مورد وزن و وضعیت ظاهری کودکان، نارضایتی مادر از تناسب بدنی خود، وابستگی بین کودک و والدین، انتظارات بیش‌ازحد والدین در مورد کمال، ممکن است به بروز چنین اختلالاتی بینجامد.
موارد زیر ویژگی‌هایی هستند که ممکن است جوانان را به اختلالات تغذیه‌ای مستعد گردانند: نیاز به کامل بودن در حدی که هیچ مشکلی ایجاد نکند؛ هوش بالا، کمال‌گرایی و برتری گرایی؛ انکار احساسات منفی و ناامیدی‌ها، تمایل شدید برای توجه دیگران و سرگرم کردن آنان؛ نگرانی و اهمیت دادن بیش‌ازحد به‌ظاهر، تناسب بدن و وزن.
رفتارهای اختصاصی که در زیر آمده‌اند، اختلال تغذیه‌ای را در کودک اعلام می‌کنند. 20 تا 25 درصد کاهش وزن؛ تغذیه ناچیز یا بی‌اشتهایی کامل؛ استفراغ پس از صرف غذا؛ مخفی کردن غذا؛ صحبت و ترس مداوم از چاق شدن؛ شکل غیرطبیعی بدن؛ پوست خشک؛ چشمان گودرفته؛ چهرۀ زرد یا خاکستری.
مشکل را حل و رفع کنید.
اگر فکر می‌کنید کودکتان برخی ویژگی‌های بالا را نشان می‌دهد، نخستین مرحله بحث و ابراز نگرانی دربارۀ وضعیت سلامتی بدن کودک است. حتی اگر این رفتارها فقط بخشی از یک برنامۀ غذایی زودگذر باشند نیز بهتر است به‌جای نادیده گرفتن آن‌ها، در موردشان بحث شود. درصورتی‌که مشکل جدی‌تری وجود داشته باشد، باید به موضوع نزدیک‌تر شویم و آن را کاملاً ارزیابی کنیم.
- با پزشک خانواده یا پزشک اطفال صحبت کنید و تقاضای کمک بیشتری کنید.
- در مورد نگرانی‌های خود با کودکتان صحبت کنید. می‌توانید این کار را به‌تنهایی و یا در حضور پزشک، انجام دهید. اگر کودک مشکل را انکار کرد، زیاد متعجب نشوید.
- به وعده‌هایی مبنی بر اینکه از این به بعد تغییر می‌کند، غذا بیشتر می‌خورد، خوش‌خلق‌تر می‌شود و دست از مصرف مسهل می‌کشد، اطمینان نکنید.
اگر دربارۀ چگونگی تغذیه کودک خود نگران هستید وقت را با انتظار کشیدن برای ایجاد تغییرات تلف نکنید. از یک کارشناس که در درمان این‌گونه اختلالات باتجربه است، کمک بگیرید.
مانند همیشه از کودک حمایت کنید و این نکتۀ مهم را بدانید که در این موقعیت خاص، پشتیبانی شما از او ضروری‌تر است زیرا می‌توانید با این کار تا حدی روی تقصیرات کودک سرپوش بگذارید. روند بهبود ممکن است نیازمند تغییرات دردناکی در مناسبات خانوادگی باشد. دربارۀ احساسات خود با یک شخص فهیم صحبت کنید یا از کارشناسان کمک بگیرید.
گوش‌به‌زنگ علامت خطر باشید.
کودکان دچار بی‌اشتهایی عصبی و بولیمیا تا حدودی ازنظر ویژگی‌های شخصی و اهمیت به‌ظاهر، شبیه سایر جوانان هستند؛ اما بروز این احساسات در آنان به شکلی اغراق‌آمیز است. باآنکه همۀ علائم خطر باهم در یک کودک دیده نمی‌شود ولی والدین باید در صورت مشاهدۀ چند مورد از آن‌ها در کودکانشان، با کارشناس‌ها مشورت کنند.
محیط خانه می‌تواند در ایجاد اختلالات تغذیه‌ای، نقش تعیین‌کننده‌ای داشته باشد: تنش‌های خانوادگی نظیر طلاق، بیماری یا مرگ، تأکید بیش‌ازاندازۀ والدین در مورد وزن و وضعیت ظاهری کودکان، نارضایتی مادر از تناسب بدنی خود، وابستگی بین کودک و والدین، انتظارات بیش‌ازحد والدین در مورد کمال، ممکن است به بروز چنین اختلالاتی بینجامد.
موارد زیر ویژگی‌هایی هستند که ممکن است جوانان را به اختلالات تغذیه‌ای مستعد گردانند: نیاز به کامل بودن در حدی که هیچ مشکلی ایجاد نکند؛ هوش بالا، کمال‌گرایی و برتری گرایی؛ انکار احساسات منفی و ناامیدی‌ها، تمایل شدید برای توجه دیگران و سرگرم کردن آنان؛ نگرانی و اهمیت دادن بیش‌ازحد به‌ظاهر، تناسب بدن و وزن.
رفتارهای اختصاصی که در زیر آمده‌اند، اختلال تغذیه‌ای را در کودک اعلام می‌کنند. 20 تا 25 درصد کاهش وزن؛ تغذیه ناچیز یا بی‌اشتهایی کامل؛ استفراغ پس از صرف غذا؛ مخفی کردن غذا؛ صحبت و ترس مداوم از چاق شدن؛ شکل غیرطبیعی بدن؛ پوست خشک؛ چشمان گودرفته؛ چهرۀ زرد یا خاکستری.
مشکل را حل و رفع کنید.
اگر فکر می‌کنید کودکتان برخی ویژگی‌های بالا را نشان می‌دهد، نخستین مرحله بحث و ابراز نگرانی دربارۀ وضعیت سلامتی بدن کودک است. حتی اگر این رفتارها فقط بخشی از یک برنامۀ غذایی زودگذر باشند نیز بهتر است به‌جای نادیده گرفتن آن‌ها، در موردشان بحث شود. درصورتی‌که مشکل جدی‌تری وجود داشته باشد، باید به موضوع نزدیک‌تر شویم و آن را کاملاً ارزیابی کنیم.
- با پزشک خانواده یا پزشک اطفال صحبت کنید و تقاضای کمک بیشتری کنید.
- در مورد نگرانی‌های خود با کودکتان صحبت کنید. می‌توانید این کار را به‌تنهایی و یا در حضور پزشک، انجام دهید. اگر کودک مشکل را انکار کرد، زیاد متعجب نشوید.
- به وعده‌هایی مبنی بر اینکه از این به بعد تغییر می‌کند، غذا بیشتر می‌خورد، خوش‌خلق‌تر می‌شود و دست از مصرف مسهل می‌کشد، اطمینان نکنید.
اگر دربارۀ چگونگی تغذیه کودک خود نگران هستید وقت را با انتظار کشیدن برای ایجاد تغییرات تلف نکنید. از یک کارشناس که در درمان این‌گونه اختلالات باتجربه است، کمک بگیرید.
مانند همیشه از کودک حمایت کنید و این نکتۀ مهم را بدانید که در این موقعیت خاص، پشتیبانی شما از او ضروری‌تر است زیرا می‌توانید با این کار تا حدی روی تقصیرات کودک سرپوش بگذارید. روند بهبود ممکن است نیازمند تغییرات دردناکی در مناسبات خانوادگی باشد. دربارۀ احساسات خود با یک شخص فهیم صحبت کنید یا از کارشناسان کمک بگیرید.
۱.۷k
۲۷ دی ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.