بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت دوم :
بیاموزیم وعمیق فهم کنیم :
سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام: اَیّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِیَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْابِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَاسِوَاهُ - ای مردم! خداوند بندگان را آفرید تا او را بشناسند، آن‏گاه که او را شناختند، پرستش کنند و آن‏گاه که او راپرستیدند،از پرستش غیر او بی‏‌نیاز شوند.(بحار الانوار، ج ۵ ص ۳۱۲)
هستی، کمال و غنای محض، فقط خداوند سبحان می‌باشد؛ پس مخلوقات از جمله انسان، همه ناقص و نیازمندند؛ اما مهم این است که همگان عاشق کمال آفریده شده‌اند.
از این‌رو، تمامی حرکات و تلاش‌ها، برای رفع نقص و نیاز و رسیدن به کمال و بی‌نیازی می‌باشد، حتی آن که کفر می‌ ورزد و یا مرتکب گناه می‌شود نیز عاشق کمال آفریده شده و همین قصد را دارد، منتهی هدف و راه را گم کرده است.
گام نخست، شناخت - معرفت است؛ هدف از این که خداوند متعال خود را در کتاب خلقت و کتاب وحی به بندگانش می‌ شناساند، این است که بدانند إلهی جز او نیست و به غیر از او را نپرستند؛ و هدف از پرستش نیز این است که به هستی محض و بی‌نیاز وصل شوند، و به کمالی برسند که از غیر او بی‌نیاز شوند.(پایان)