ولی من از آشنا شدن با هیچ انسانی پشیمان نیستم، حتی کسانی

ولی من از آشنا شدن با هیچ انسانی پشیمان نیستم، حتی کسانی که به من زخم زدند. حتی کسانی که برای من پیام‌آور رنجی عظیم شدند، مرا شکستند یا احساسات مرا به بازی گرفتند. من از آشنا شدن با هیچ انسانی و از افتادن هیچ حادثه‌ای غمگین نیستم، من تمام گذشته‌ام را در مسیر امروز بودم و آدم‌ها و اتفاق‌ها، پازل‌وار کنار هم قرار گرفته‌بودند تا منِ امروز و امروزِ من را بسازند.
چرا غمگین باشم از چیزی که مرا ساخته؟ از انسانی که با بدی‌های خواسته یا ناخواسته بانیِ رشدِ من بوده و زخم‌هایی که مرا قوی‌تر کرده. چرا پشیمان باشم از گذشته‌ای که خوب یا بد، برای من درس‌های بسیاری در خود داشته. چرا کلیت پازل حیاتم را ستایش کنم و تکه‌های آن را نفی؟ تکه‌هایی که اگر نبودند، من ناقص می‌ماندم و به آرامش و کمال، نزدیک نمی‌شدم.
من همه‌تان را بخشیده‌ام، خواه با کلامی دیواره‌ی احساسم را خراشیده‌باشید، خواه با رفتاری، زخمی عمیق روی روحم به یادگار گذاشته‌باشید که هرچه مرهم گذاشته‌ام، بهبود نیافته.
من شما را بخشیده‌ام و با پذیرشی عمیق نسبت به بخش‌های ناگزیر زیستن، دارم زندگی‌ام را می‌کنم و لبخند می‌زنم به تمام آنچه که از سر گذرانده‌ام، با وجود همان زخم‌ها و دردهایی که به کرات اتفاق می‌افتند...
و زندگی همین است، تو ماهر ترین هم اگر باشی؛ محال است به قله برسی و هیچ آسیبی ندیده‌باشی...