ما که سرگشته در این دشت شبی می گردیم

ما که سرگشته در این دشت شبی می‌گردیم

از افق سر زند و راهنمایی بکند


هر چه جوییـم نیابیم نشانی جز نام

کان دلارام زهـر گوشه جلایـی بکنـد

شب تاریک و رهِ دور و من و حالِ تباه

مگر #از‌لطف‌خداوند قضایی بکند

دل سرگشته ما بین که همانند نسیم

#نتواند_‌ز‌_جهان‌تکیه_‌به‌_جایی‌بکند

آتش مهر به هر خانه که افتد روزی

آب و گِل سوزد و از شعله بنایی بکند

#حاصل‌عشق همان به که اسیر غم او

از خرد دوری و از هوش جدایی بکند

#علامه‌طباطبایی