فریدونمشیری

ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﺷﮑﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ
ﺑﻔﺸﺎﻧﺪ
ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺫﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻝ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ ﻣﻦ
ﺳﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮﺳﺖ
ﺷﺎﯾﺪﻣﺤﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ
ﺭﻭﺯﯼ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﺎﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﭘﻮﯼ ﺑﺎﺩ
ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﺩﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﻬﺎﻥ
ﺑﺮ ﺑﺮﮒ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ
ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥ
ﯾﺎ ﭘﺎﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﯼ
ﭼﻮ ﺍﺷﮏ ﻣﺎ ﺭﻭﺍﻥ
ﭘﻬﻠﻮﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﮔﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ....

#فریدون_مشیری