گریه کردن بر مصائب امام حسینعلیه السلام از شیوههای معم

گریه کردن بر مصائب امام حسین(علیه السلام) از شیوه‌های معمول و البته از بهترین روش های عزاداری بر آن حضرت است ، امام حسین (علیه السلام) می فرماید : «أنا قتیل العبرة لایذکرنی مؤمن الا بکی؛ من کشته اشکم هیچ مؤمنی مرا یاد نمی‏کند، مگر آن که اشک در چشمانش می‏ آید».[1] گویا حضرت می فرماید : من کشته شدم تا با گریستن در مظلومیت و مصائب من رحمت الهی را شامل حال امت جدم (صلی الله علیه و آله) گردد. زلال اشک بر مظلوم کربلا گرد و غبار گناهان و آلودگی ها و سنگ دلی ها را از صحن و سرای دل می شوید و نسیم رحمت و صفا و همدلی را در کوی و برزن روح و جان به ارمغان می آورد .

مهر و محبت به امام معصوم علیه السلام در ژرفای احساسات و عواطف شیعیان آن حضرت جای دارد و با تلاش شیعیان این پیوند عمیق عاطفی هر سال بهتر از سالهای قبل تکرار می گردد، آن‌هم تلاش برای پیوندی عمیق‌تر با حضرت است رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) می فرماید: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا» [2]برای شهادت حسین«علیه‌السلام» در قلوب مؤمنین حرارتی است که هرگز خاموش و سرد نمی‌شود. و نیز می فرماید :«کُلُّ عَینٍ بَاکِیةٌ یوْمَ الْقِیامَةِ إِلَّا عَینٌ بَکَتْ عَلَی مُصَابِ الْحُسَین»‏[3] هر چشمی فردای قیامت گریان است غیر از چشمی که در مصیبت حسین«علیه‌السلام» گریه کند. روایات فوق خبر از عمق تأثیر اشک بر امام حسین«علیه‌السلام» در عمیق‌ترین ابعاد انسان می‌دهد که در قیامت ظاهر می‌شود

یکی از آثار اصلی گریه بر مصائب امام حسین (علیه السلام)  آثار بخشش گناهان و ورود در بهشت است زیرا اشک بر امام به نوعی توبه از گناهان و البته قبولی توبه از طرف خداوند عزوجل است ، امام رضا(علیه السلام) فرمودند: یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَی الحُسَینِ علیه السّلام حَتّی تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلی خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلاً کانَ اَوْ کثیراً؛ ای پسر شبیب! اگر بر حسین(علیه السّلام) آن قدر گریه کنی که اشکهایت بر چهره ات جاری شود، خداوند همه گناهانت را که مرتکب شده ای می آمرزد؛ کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد. [4]

اشک چشم نشانه رقت قلب است. اشک چشم و حال و هوای خوش برای دعا و عبادات و البته توان گریه برای سیدالشهدا (علیه السلام) علت بسیار مهمی را می طلبد و آن رقت قلب است، یعنی دل انسان باید رقیق گردد و سنگدلی تبدیل به نازک دلی شود. حضرت علی(علیه السلام) می فرماید: «ما جفت الدموع الا بقسوة القلوب؛ اشک ها خشکیده نشد مگر به خاطر سنگدلی».[5] پس ابتدا باید اسباب قساوت قلب را شناخت که گناه بزرگترین سبب قساوت قلب است. امام علی(علیه السلام) می فرماید: «ما قست القلوب الا لکثرة الذنوب؛ دل ها جز با گناه سخت نمی شود».[6] و راه چاره برای قساوت قلب و تبدیل آن به رقت قلب، چیزی جزء توبه و ترک گناه نمی باشد، آنچنان که خداوند متعال در قرآن کریم می‌‌فرماید: «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلی‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ» ای پیامبر از قول من به بندگانم بگو: «ای بندگان من که در جنایت به خویش (به واسطه گناه) از حد گذشتید، از رحمت خدا نومید مگردید، بی‌‏تردید خداوند همه گناهان را (به وسیله توبه [و ادای دین] هر چند شرک باشد) می‌‏آمرزد؛ زیرا او است آمرزنده و مهربان».[7] در نتیجه عدم پذیرش آثار اشک بر سیدالشهداء (علیه السلام) در مورد گناهان به معنای عدم پذیرش آیات قرآن در مورد توبه می باشد ، چنین شخصی نه تنها کلام معصوم (علیهم السلام) را درک نمی نماید بلکه به آیات قرآن کریم نیز آشنائی ندارد.

البته سوال دیگر اینجاست ، چگونه است که بارها دیده شده افراد گنهکار و قسی القلب وارد بر مجلس سید الشهدا (علیه السلام) شده و پس از گریه و عزاداری بر حضرت از گناه دست برداشته و هدایت گشته اند ، پاسخ این سوال در حدیث "إِنَّهُ لَمَکْتُوبٌ عَلَی یَمِینِ عَرْشِ اللَّهِ مِصْبَاحٌ هَادٍ وَ سَفِینَةُ نَجَاة"؛ در طرف راست عرش نوشته شده است: حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است. [8] توسط معصوم علیه السلام داده شده است ، آری ورود به مجلس  امام حسین (علیه السلام) نشانه عنایت حضرت بر شیعیان و حتی غیر شیعه است و هر قطره اشک نشانه ای بر قبولی توبه و عاقبت به خیری عاشقان خاندان اهل البیت علیهم السلام است.

پی نوشت :

[1] . أمالی الصدوق ص  137 
[2] . مستدرک‏الوسائل، ج 10، ص 318  
[3] . بحار الأنوار، ج‏44، ص 293
[4] . امالی صدوق، ص112
[5] . وسائل الشیعه ، ج 11، ص 337.
[6] . وسائل الشیعه ، ج 11 ، ص 337.
[7]. زمر، 53
[8] . طبرسی إعلام الوری، ص400

مطالعه بیشت