با که گویَم  دردِ بی دَرمانِ خود

با که گویَم  دردِ بی دَرمانِ خود
با که گویم گونه و مَرجانِ خود
دَردِ دل چون واکنم کو اهلِ دِل؟
چون سَرایم  آتشِ حِرمانِ خود
کج  نِمودم  راهِ دِل بَر عاشِقی
بَر  گِرفتَم  آتَشی  بَر جانِ  خود
دیده را بَستَم بِسوی عِشقِ جان
چشمِ  دِل بَسته پی دالانِ خود
گُم  شُدم  دَر کوره راهانِ  گُذَر
مانده اَم با آتشِ  سوزانِ خود
ساقیا جامی بِده ویران  شُدَم
این مَن واین آتشِ دورانِ خود